Geheugenpaviljoen overleeft opnieuw
Het Geheugenpaviljoen in het Zuiderplantsoen blijft staan. Dat lijkt een besluit, maar het voelt voor veel buurtbewoners vooral als een herhaling van zetten. Wéér is er stevige weerstand, wéér zijn er honderden bezwaren, wéér zijn er petities en wéér krijgt de buurt te horen dat participatie geen referendum is. Voor de Partij voor het Noorden is dit een patroon dat we al langer signaleren. Inspraak wordt door het college gezien als formaliteit, niet als richtinggevend instrument. Het gevolg is voorspelbaar. Buurtbewoners voelen zich genegeerd en vertrouwen brokkelt verder af.
Een kunstwerk op een fundament van wantrouwen
Het Geheugenpaviljoen staat letterlijk op een restant van de oude ringweg. Inmiddels staat het ook symbool voor iets anders. Het is een bouwwerk dat bestaat dankzij politieke koppigheid en ondanks duidelijke weerstand uit de omgeving. Niet omdat inwoners tegen kunst zijn, maar omdat ze zich niet serieus genomen voelen. De massiviteit van het ontwerp, de angst voor ongewenste overkapping en de praktische zorgen over sociale veiligheid worden al jaren ingebracht en al even lang weggewoven.
Het college noemt de inspraak een kwalitatief onderzoek en herhaalt dat het geen referendum is. Dat is formeel correct, maar bestuurlijk gemakzuchtig. Wie meer dan 1700 handtekeningen negeert, moet zich afvragen wie er nu eigenlijk tekortschiet.
Onze inzet: aanpassen in plaats van volhouden
De Partij voor het Noorden heeft samen met andere partijen steeds gepleit voor een realistische oplossing. Geen totale sloop, geen blind verzet tegen kunst, maar een aanpassing die past bij de wijk en haar leefomgeving. Het verwijderen van het dak is een logische stap. Het haalt de massaliteit uit het ontwerp en voorkomt dat het bouwwerk uitgroeit tot hangplek of schuilplek. Weinig ingrepen zijn zo eenvoudig en zo effectief.
Toch bleek zelfs deze constructieve poging onbespreekbaar voor het college. Toen bleek dat de participatie opnieuw niet serieus werd genomen, hebben wij onze motie ingetrokken en steun gegeven aan het voorstel voor sloop dat door een deel van de oppositie was ingediend. Niet omdat dit onze eerste voorkeur was, maar omdat wij wilden onderstrepen dat inwoners niet opnieuw genegeerd mogen worden.
"We lopen letterlijk tegen een muur op. Maar het gaat om de inwoners die tegen een muur aan liepen de afgelopen jaren. We meenden oprecht een constructieve motie te hebben ingediend, maar die trekken we in. We sluiten ons aan bij de motie van de sloop, totale sloop."
De raad verwierp ook dit voorstel en het paviljoen blijft bestaan. Maar niet zoals oorspronkelijk bedoeld. Dat is winst, al is het een kleine.
Het college schuift inwoners vooruit en noemt dat participatie
Het college zegt dat buurtbewoners nu mogen meepraten over de aanpassingen. Dat klinkt positief, maar het is in feite pas stap drie van een traject dat met stap één had moeten beginnen. Eerst ontwerpen, daarna pas luisteren is geen participatie. Het is schadebeperking.
Dat de kunstenaars nu alsnog in gesprek moeten met omwonenden is welkom, maar toont vooral aan dat het proces eerder verkeerd is ingericht. Het is wrang dat een wijk pas serieus wordt genomen nadat het ontwerp al is vastgeklonken, verdedigd en gecommuniceerd.
Wij blijven ons inzetten voor een Zuiderplantsoen dat werkt voor de wijk
Het Zuiderplantsoen is een prachtige aanwinst voor Stad. Een groene en levendige omgeving waar buurtbewoners genieten van ruimte, licht en lucht. Wat ons betreft moet kunst daar onderdeel van kunnen zijn, maar alleen wanneer die kunst gedragen wordt door de omgeving en geen bron van overlast of onveiligheid wordt.
Onze inzet blijft daarom duidelijk.
- Aanpassingen die de massaliteit en schuilfunctie van het Geheugenpaviljoen wegnemen.
- Een proces waarin inwoners vanaf het begin gelijkwaardig meebeslissen in plaats van achteraf mogen reageren.
- Een gemeentebeleid dat geen kunstwerk in de openbare ruimte plaatst zonder brede steun of op zijn minst draagvlak.
- Respect voor de signalen uit de buurt, zeker wanneer een petitie meer dan 1700 keer wordt ondertekend.
De gemeente heeft een keuze te maken
Het Geheugenpaviljoen blijft bestaan, maar het kan nog steeds een plek worden waar de buurt trots op is. Dat vereist wel dat het college nu écht luistert en geen papieren participatie meer organiseert. Het vraagt om aanpassingen die zichtbaar rekening houden met omwonenden en niet slechts worden aangekondigd om onvrede te dempen.
De Partij voor het Noorden blijft hierover vasthoudend en constructief, maar ook scherp. Kunst mag schuren, maar beleid mag dat niet. De grens ligt waar inwoners structureel opzij worden gezet. Die grens is in dit dossier ruimschoots bereikt.